Misteri i diamantit të munguar të Mbretit Charles!
12 Maji 2023
Me grupin e tij të byzylykëve, kurorave, rruzullit dhe skeptrave të shndritshëm, kurorëzimi i mbretit Charles III nuk ishte shumë i shkurtër.
Por diçka mungonte mes procesionit të objekteve të praruara dhe gurëve të çmuar në Westminster Abbey. Ndoshta xhevahiri më historik në koleksionin mbretëror nuk u pa askund.
Diamanti mahnitës Koh-i-Noor – i dhuruar stërstër-stërgjyshes së Charles, Mbretëresha Victoria në 1849, dhe një nga diamantet më të mëdha dhe më të vjetra të prera në botë – kishte qenë dikur pjesa qendrore e kurorës shekullore të Mbretëreshës Mary, një version i modifikuar i të cilit ishte veshur të shtunën e kaluar nga gruaja e Charles, Mbretëresha Camilla.
Guri gjigant, 793 karat i jashtëzakonshëm përpara se të shkurtohej në 106 nga bashkëshorti i Viktorias, Alberti, u vendos nga Maria kur burri i saj Mbreti George V u kurorëzua në vitin 1911. Diamanti u vesh përsëri nga Mbretëresha Elizabeth Nëna Mbretëreshë, në një kurorë tjetër në kurorëzimin e burrit të saj, Mbretit George VI, në 1937.
Por për ceremoninë e së shtunës, diamanti Koh-i-Noor mbeti i mbyllur në Kullën e Londrës, në brigjet e lumit Thames.
Vendimi për të mos rivendosur qendrën vezulluese të kurorës së Marisë kur ajo u rinovua për Camilla nuk ishte një zgjedhje e thjeshtë estetike. Në fakt, historia e diamantit të zhdukur të Charles është pjesë e një lufte shumë më të gjerë gjeopolitike 200-vjeçare, e cila zbulon shumë për ndryshimin e rërës së pushtetit në shekullin e 21-të dhe vendin e Britanisë në botën moderne.
Në mënyrë famëkeqe, diamanti Koh-i-Noor u soll në MB në fillim të shekullit të 19-të nga Kompania e Indisë Lindore, krahu i madh ushtarako-tregtar i Perandorisë Britanike, i cili ishte marrë nga një djalë-mbret Punjabi gjatë aneksimit të Indisë.
Një kopje e xhevahirit të madh qëndron në një kabinet të veçantë në një muze të Mumbait – por indianët dëshirojnë që gjëja e vërtetë të kthehet.
Edhe dy shekuj më vonë, prania e Koh-i-Noor në një ceremoni britanike të ndjekur nga miliona në mbarë botën do të ishte shfaqur provokuese për Indinë, një komb gjithnjë e më i fuqishëm me të cilin Britania tani po kërkon të negociojë një marrëveshje fitimprurëse të tregtisë së lirë.
Shfaqja e gurit në kurorëzimin “do të kishte shtuar tensione të panevojshme”, tha për POLITICO një person i njohur me të menduarit brenda qeverisë indiane të Narendra Modi.
Guri “sjell kujtime të dhimbshme të së kaluarës koloniale”, tha një zëdhënës i Partisë Bharatiya Janata të Modi në fillim të këtij viti.
Një plagë e hapur
Diamanti me përmasat e vezës fillimisht ishte pjesë e Fronit të Palloit, selia e Perandorisë së madhe Mughal të shekullit të 17-të të Shah Jahanit në Delhi. Ajo u plaçkit në vitin 1739 nga pushtuesi iranian Nadir Shah, dhe përmes luftës dhe plaçkitjes mori rrugën për në Afganistan, duke përvetësuar mite dhe legjenda të mallkuara gjatë rrugës.
Përfundimisht, ajo u vendos në shiritin e maharajas së parë të Perandorisë Sikh, Ranjit Singh, ku ra në sy oficerëve nga Kompania e Indisë Lindore në 1832, pasi forcat ushtarake të firmës kishin pushtuar pjesën më të madhe të Indisë. Ajo u mor nga pasardhësi i Singh, nëntë-vjeçari Duleep Singh, dhe iu dorëzua Mbretëreshës Victoria në 1849.
Pothuajse dy shekuj më vonë, plaçkitja e gurit mbetet “një plagë e hapur në psikologjinë e Punxhabëve”, tha historiania dhe transmetuesja Anita Anand në podkastin e saj të hitit Empire, bashkë-organizuar nga historiani i Kompanisë së Indisë Lindore, William Dalrymple, në fund të vitit të kaluar. Ajo e quajti diamantin një “granatë dore diplomatike” që pret të shpërthejë.
Është një shpërthim që Britania pas Brexit dëshiron ta shmangë. Mbretëria e Bashkuar është në kërkim të partnerëve të rinj tregtarë pas largimit nga BE në 2020 – dhe dinamika e fuqisë me Indinë, ish-koloninë e saj, po ndryshon.
Vitin e kaluar India kaloi Britaninë e Madhe për t’u bërë ekonomia e pestë më e madhe në botë. Muajin e kaluar ajo kaloi Kinën si kombi më i populluar në tokë. Ndërmjetësimi i një marrëveshjeje tregtare me Indinë ka qenë një prioritet kyç për qeveritë e njëpasnjëshme britanike pas Brexit – dhe ndërsa negociatat vazhdojnë, India dëshiron që diamanti të kthehet.
“Me siguri nuk mund të jenë “rojtarët e gjetësve”, tha i njëjti person i njohur me mendimin e qeverisë indiane të cituar më lart, i cili kërkoi anonimitetin për të folur sinqerisht për çështje të ndjeshme.
India do të donte “një dialog të përshtatshëm” dhe “bisedë të orientuar drejt rezultatit” rreth Koh-i-Noor, tha personi, duke shtuar se Froni i Artë – një tjetër relike e sekuestruar nga Perandoria Sikh dhe aktualisht ndodhet në Muzeun Victoria & Albert në South Kensington – dhe objekte të tjera të ndryshme të marra nga tempujt gjithashtu ruajnë “vlerë të madhe emocionale” për indianët.
“Unë nuk mendoj se ka një person të vetëm në Indi që do të thotë ‘harrojeni atë’,” thanë ata.
Por ndërsa Britania e Madhe me sa duket është e vetëdijshme se parakalimi i thesarit të lashtë të marrë nga pjesë të huaja para botës është një vështrim i keq, as qeveria britanike dhe as Pallati Buckingham nuk kanë ndonjë plan për të diskutuar kthimin aktual të diamantit.
Hapja e dyerve?
Mosmarrëveshja mbi Koh-i-Noor është pjesë e një historie më të gjerë të shekullit të 21-të që shpaloset ndërsa fuqitë e mëdha evropiane përballen me të kaluarën e tyre koloniale.
Belgjika po punon për të kthyer plaçkën në disa vende të Afrikës Qendrore. Kthimet po bëhen gjithashtu nga qeveria holandeze dhe ajo gjermane. Edhe Franca, e cila ka shumë ligje të rrepta kundër kthimit të artit, ktheu 26 objekte në Benin, në Afrikën Perëndimore, të marra në 1892. Disa objekte u plaçkitën në masakra ose pushtime. Të tjerat u blenë ose tregtoheshin si pjesë e shkëmbimeve të pabarabarta.
Britania ka disa hapa për të bërë, thonë ekspertët e vjedhjeve të artit dhe historianët globalë – madje edhe zëra të caktuar të Partisë Konservatore – që duan një rishikim të ligjeve të Mbretërisë së Bashkuar që parandalojnë eksportin e thesareve muzeale. Konservatorë të tjerë sulmojnë thirrje të tilla si pjesë e një agjende më të gjerë të “zgjuar”.
Ndërkohë, disa drejtues muzeumi po i marrin gjërat në duart e tyre.
Ish-kancelari konservator Xhorxh Osborn, tani kryetar i Muzeut Britanik, dhe kryeministri grek Kyriakos Mitsotakis po zhvillojnë tashmë bisedime rreth ndarjes së Mermereve të Parthenonit nëpërmjet një marrëveshjeje të re partneriteti. Mermerët ishin pjesë e një skulpture madhështore që dekoronte kolonadën e brendshme 160 metra të Parthenonit të Athinës për shekuj me radhë derisa Thomas Bruce, konti i shtatë i Elginit, iu pre rreth 75 metra dhe u dërgua në Angli në 1802.
Një hap përpara Osborne është Muzeu Horniman në Londrën jugore, i cili në fund të vitit të kaluar i ktheu Nigerisë dy bronzët e Beninit dhe objekte të tjera të grabitura nga britanikët në 1897 nga Benin City. Si një muze më i vogël, Horniman nuk është i rregulluar në të njëjtën mënyrë si objektet më të mëdha të Londrës.
Por kthimi i Bronzeve – dikur pjesë e një koleksioni mijëra pllakash në pallatin mbretëror të Beninit – “nuk i hap dyert”, këmbënguli Nick Merriman, shefi ekzekutiv i Muzeut dhe Kopshteve Horniman.
“Zakonisht është që kthimet janë të përshtatshme sepse ato janë shembuj veçanërisht skandaloz të plaçkitjes, vjedhjes ose blerjeve të papërshtatshme ose të pandjeshme që sot do të konsideroheshin të paligjshme ose joetike”, tha Merriman.
Biseda më të gjera rreth kthimit të objekteve të grabitura janë duke u zhvilluar në muzetë në të gjithë botën perëndimore për më shumë se një dekadë; kur Merriman iu bashkua Horniman në 2018, ai tha se kishte dashur të kuptonte më mirë origjinën e koleksionit të tij nga epoka koloniale e Britanisë.
“Një nga gjërat që shpesh nuk thuhet me takt për koleksionet e muzeut në Mbretërinë e Bashkuar të periudhës perandorake është se sa keq dokumentohen ato”, tha Merriman.
Horniman gjeti dhjetëra objekte afrikane të grabitura nga periudha koloniale, si dhe objekte aborigjene australiane dhe të tjera nga një potlatch vendas – një festë ceremoniale – në bregun perëndimor të Kanadasë. Në vitin 2020, Horniman zhvilloi një politikë formale për t’u marrë me pretendimet e kthimit, duke krijuar një nënkomitet kthimi të bordit të muzeut për të vlerësuar kërkesat e ardhshme.
“Politika në mënyrë eksplicite thotë se muzeu nuk do të fillojë në vetvete riatdhesimin”, tha Merriman. “Procesi duhet të inicohet nga një pretendim i jashtëm”.
Pas një kërkese zyrtare nga Nigeria janarin e kaluar, Horniman identifikoi 72 objekte në koleksionin e tij që ishin grabitur nga Benini. Gjashtë janë kthyer në Nigeri. 66 artikujt e tjerë do të qëndrojnë aty ku janë, “por tani janë në huazim tek ne,” tha Merriman. Një partneritet kërkimor është ndërtuar midis studiuesve nigerianë dhe muzeut.
“Unë nuk mendoj se ka një gjë të tillë si “asgjë nuk duhet të kthehet” ose “gjithçka duhet të kthehet”, tha Merriman. “Unë mendoj se ka të bëjë me adresimin e disa prej gabimeve më të dukshme.” Një ndjenjë faji
Gjashtë në 10 britanikë (62 për qind) pajtohen me kthimin e përhershëm të objekteve historike në vendin e tyre të origjinës, sipas sondazhit të YouGov nga viti 2021 – por mbështetja nuk është aspak universale.
Rikthimi i Bronzeve nga Horniman është “një gabim”, tha Lawrence Goldman, një profesor i Universitetit të Oksfordit dhe redaktor ekzekutiv i faqes së internetit History Reclaimed. “Unë thjesht mendoj se është e gabuar. Ka ardhur nga një ndjenjë faji, ndërsa ne duhet të jemi përtej kësaj”.
Historia se si u morën bronzët “është një vend i disa mosmarrëveshjeve”, argumenton ai – megjithëse të tjerë theksojnë se britanikët që pushtuan Pallatin e Obës fjalë për fjalë shkruanin fjalën “plaçkë” në fotot e asaj që kishin bërë.
Goldman është gjithashtu kritik ndaj atyre që ai i quajti kërkesat “të vogla, nacionaliste” të qeverisë indiane.
Në vend që të kërkojë kthimin e Koh-i-Noor-it, qeveria indiane duhet “të krenohet me të, si një objekt indian që zbukuron kurorën e një mbretëreshe britanike”, sugjeroi Goldman. Kjo do të kishte qenë “një përgjigje bujare”, shtoi ai, “në vend të një përgjigje mjaft të pabindur nga qeveria indiane”.
Goldman sugjeroi se politika e gjeneratave luan rolin e saj në atë që duket të jetë një mentalitet i ndryshueshëm brenda Mbretërisë së Bashkuar.
Përpjekjet për t’i kthyer objektet e diskutueshme “vijnë nga një pozicion i majtë”, tha ai, dhe është “një reagim mjaft i nxituar nga një brez që ndoshta nuk e di historinë e tyre aq mirë sa mundet”.
Është pjesë e një “keqleximi” të historisë britanike”, shtoi ai, dhe “vjen nga një kuptim shumë i vrazhdë – ose mungesa e të kuptuarit – të perandorisë si gjithmonë e keqe dhe gjithmonë e gabuar”.
Në zgjedhjen për të mos përdorur Koh-i-Noor si pjesë e ceremonisë së kurorëzimit të këtij viti, familja mbretërore britanike ishte sjellë me hirin diplomatik, vuri në dukje ai. “Ju nuk bëni çdo gjë për të qenë të padrejtë me njerëzit që kërkojnë një arsye për t’u zemëruar,” tha ai. “Ne mund ta konsiderojmë atë si një formë të rreme zemërimi.”
Historia si diplomaci
Por si Goldman ashtu edhe Merriman bien dakord që artefaktet dhe objektet muzeale nuk duhet të përdoren si pazare për të rritur marrëdhëniet politike.
“Unë do t’i rezistoja shumë fuqishëm ndërhyrjes politike në çdo gjë që ka të bëjë me operacionin e Horniman”, tha Merriman. “Unë nuk do të doja që qeveria britanike të na thoshte: “Ne do të dëshironim që ju të ktheni materialin tuaj nga India sepse ne duam të ushtrojmë fuqi më të madhe të butë me Indinë.” Kjo do të ishte krejtësisht e gabuar.”
Gjermania po përdor bronzet e Beninit të mbajtura në muzetë e saj “si një ëmbëlsues për marrëveshjet e tyre me nigerianët për gaz natyror të lëngshëm”, pohoi Goldman. “Është një perspektivë shumë e papërshtatshme kur ato përdoren në këtë lloj mënyre, jo diplomatike, por pushtet-politike”.
Megjithatë, “ka një rast” që objektet e riatdhesuara të përdoren në diplomaci, argumenton kolegu konservator Ed Vaizey, një ish-ministër i kulturës në Mbretërinë e Bashkuar dhe kryetar i Këshillit të Biznesit MB-ASEAN. Ajo që shumë politikanë britanikë “nuk arrijnë të kuptojnë”, tha ai, “është se në shekullin e 21-të, këto lloj diskutimesh janë në fakt një mënyrë potencialisht për të avancuar interesat e Britanisë”.
Vaizey është gjithashtu kryetar i Projektit Parthenon, i cili po kërkon një zgjidhje imagjinative për grindjen e gjatë midis Britanisë dhe Greqisë rreth mermereve.
Drejtuesit e projektit po punojnë për të ndihmuar Osborne dhe Mitsotakis dhe kanë propozuar një “marrëveshje partneriteti kulturor” ambicioze që do të shihte Skulpturat e Parthenonit të ribashkuar në Muzeun e Akropolit në Greqi, por të disponueshme për t’u ekspozuar në Angli.
Një fondacion i përbashkët greko-britanik do të krijohej për të financuar kërkimin afatgjatë dhe edukimin e të rinjve. Marrëveshja do të shihte gjithashtu kryevepra të tjera greke të ndara me Muzeun Britanik, duke përfshirë maskën 3600-vjeçare të Agamemnonit dhe të tjera që nuk janë parë kurrë jashtë Greqisë.
Një marrëveshje e tillë, këmbëngul Vaizey, do të ishte e dobishme për diplomacinë britanike në mbarë botën.
“Një vend që ishte mjaft i madh dhe i rritur mjaftueshëm për të pranuar se disa objekte në koleksionet e tij kombëtare meritojnë të kthehen është një vend që do të fitonte respektin dhe dashurinë e vendeve me të cilat ka të bëjë”, tha Vaizey.
Vaizey dëshiron që qeveria e Mbretërisë së Bashkuar të rishkruajë dy ligje kryesore – Aktin e Muzeut Britanik 1963 dhe Aktin e Trashëgimisë Kombëtare 1983 – të cilat kryesisht i ndalojnë gjashtë muzetë më prestigjioze të vendit të japin objekte në koleksionet e tyre.
“Çdo rast duhet të trajtohet sipas meritave të veta,” tha ai. “Ideja që e gjithë kjo duhet të vendoset në pikëpyetje… është krejtësisht absurde”.
Kryeministri Rishi Sunak tha në mars se nuk ka “nuk ka plane” për të ndryshuar ligjin.
Por i takon qeverisë që të jetë “imagjinuese për mënyrën sesi i qaset një çështjeje, në vend që të ketë thjesht një debat binar”, tha Vaizey. “Le të kemi një komitet të pavarur ku, kur dikush bën një kërkesë për kthimin e dëmit, ju mblidhni një grup studiuesish dhe bëni një rekomandim nëse duhet të kthehet”.
Fuqia luan
Në të vërtetë, mbretërit, mbretëreshat dhe diplomatët kanë kaluar objekte të çmuara përpara dhe mbrapa për të fituar favor për mijëra vjet.
Ndërsa kryeministri japonez Fumio Kishida dhe Sunak krijuan lidhje të reja të mbrojtjes janarin e kaluar, ata vizituan një grup armatimesh samurai të shekullit të 17-të në Kullën e Londrës. Armatura ishte një dhuratë për Mbretin James I nga Shōgun Tokugawa Hidetada më shumë se 400 vjet më parë.
Ish-presidenti i SHBA-së, Barack Obama, gjithashtu zbuti rihapjen e marrëdhënieve diplomatike me Iranin në vitin 2013 “duke riatdhesuar një antikitet”, thekson profesori Erin L. Thompson, një ekspert për grabitjet dhe artin e vjedhur në Kolegjin e Drejtësisë Penale John Jay të Nju Jorkut. Kthimi i një filxhani pijeje prej argjendi persian 2700-vjeçar erdhi disa ditë pas bisedimeve të para të drejtpërdrejta midis udhëheqësve të SHBA-së dhe Iranit që nga viti 1979.
Duket se ka pasur “një ndryshim në konceptin diplomatik të riatdhesimeve” vitet e fundit, sugjeron Thompson, me vendet perëndimore që tani e shohin këtë çështje më pak si një favor të thjeshtë sesa si një mundësi për të forcuar lidhjet.
Edhe aty ku nuk mund të kthehen, shtoi Thompson, muzetë britanikë të paktën mund të jenë më të qartë se nga kanë ardhur koleksionet e tyre. Kur ajo vizitoi Muzeun Victoria & Albert verën e kaluar, ajo u trondit kur pa skulptura nga Tibeti me etiketa që thoshin se ato ishin “mbledhur nga” Ekspedita Younghusband në 1904.
“E lexova këtë etiketë dhe mendova: “Ajo që di është shumë e ndryshme nga ajo që thotë etiketa”, tha Thompson. Ekspedita ushtarake britanike e udhëhequr nga Francis Younghusband ishte në fund të fundit një masakër e fshatarëve tibetianë, tha ajo, e krijuar për të hapur rrugë tregtare dhe për të kundërshtuar ndikimin rus.
Muzeu më pas ndërmori punën për të rishkruar etiketat, duke shpjeguar se objektet ishin marrë në një “sulm ushtarak në Tibet”.
“Unë mendoj se është padyshim një hap i madh në drejtimin e duhur, sepse ju jep juve, vizitorit të muzeut, një tregues se atje ka një histori më të madhe”, tha ajo.
Ajo sugjeroi se në disa raste kjo është zgjidhja më e mirë afatshkurtër. “Jo shumë njerëz po mbrojnë riatdhesimin e menjëhershëm të trashëgimisë kulturore në Tibet,” vuri në dukje ajo, “duke pasur parasysh statusin aktual politik”.
Njëlloj, tha ajo, udhëheqësit perëndimorë shpesh e kanë gabim kur supozojnë se objekte të tilla “nuk mund të kujdesen aq mirë në vendin e tyre, ose se njerëzit në vendin e tyre nuk kujdesen për to aq sa njerëzit në cilindo vend qofshin. muzeu është në”.
Pasi udhëtoi gjerësisht nëpër vende, përfshirë Kamboxhia dhe Nepal, ajo përfundoi: “Këto supozime janë thjesht të pavërteta. Ka shumë kapacitet, shumë përkushtim.” Në shumë vende, shtoi ajo, “skulpturat nuk janë skulptura – ato janë hyjnitë e tyre”.
Strategjia e Indisë
Nga ana e saj, India po përdor organizimin e saj të parë të samitit të G20 këtë vit për të rritur profilin e përpjekjeve për të riatdhesuar thesaret e saj të humbura.
Njëzet antikitete indiane të rikthyera, duke përfshirë Zonjën Parrot e Khajuraho, një statujë e shekullit të 12-të e kthyer nga Kanadaja në 2015, u ekspozuan për delegatët ministrorë në shkurt.
Muajin e kaluar, Sekretari i Kulturës i Indisë, Shri Govind Mohan tha se kombi i tij së shpejti do të nënshkruajë një Marrëveshje të Pronës Kulturore me SHBA-në për “riatdhesimin e qetë” të antikiteteve. Projekti India Pride po përdor mediat sociale për të identifikuar objektet e marra nga tempujt indianë dhe për të lehtësuar kthimin e tyre.
“India po rritet,” tha një deputet i lartë britanik, duke vënë në dukje se vendi është në rrugën e duhur për të pasur ekonominë e tretë më të madhe në botë deri në vitin 2030. “Ata e kuptojnë se kanë më shumë ndikim tani”.
Nëse Britania do të ishte e hapur për një dialog për kthimin e objekteve, “do të ishte një hap shumë i mirëpritur”, tha një biznesmen i lartë britanik që ka punuar në Indi për gati dy dekada.
Mund të ketë gjithashtu objekte “që janë më të lehta për t’u kthyer [se Koh-i-Noor], por që janë simbolike”, vunë në dukje ata. “Unë mendoj se është një pjesë e bagazhit kolonial që ne mund ta bëjmë vërtet duke e çpaketuar dhe lënë diku. Për shkak se është atje, mbetet në sfond.”
Ndërsa negociatat tregtare anglo-indiane vazhdojnë, kthimi i Koh-i-Noor mund të çojë në “një shkëmbim të madh të vullnetit të mirë politik nga të dyja palët”, sugjeroi një ish-këshilltar tregtar i qeverisë indiane.
Të tjerë, megjithatë, e shohin qeverinë e Modit si përpjekje për të përfituar nga ndjenjat populiste.
“Ne duhet të jemi të vetëdijshëm se kemi të bëjmë me një qeveri fort nacionaliste,” paralajmëroi Goldman. “Ka dobi politike për atë qeveri në nxitjen e një çështjeje të tillë.”
Për të ardhmen e parashikueshme, ata që dëshirojnë të shohin Koh-i-Noor nga afër duhet të vazhdojnë të vizitojnë Londrën. Diamanti do të marrë një rol qendror në një shfaqje të re të bizhuterive të kurorës që do të hapet në Kullën e Londrës më vonë këtë muaj.
Për herë të parë, shënimet në njoftimin për shtyp të Pallatëve Historikë, historia e plotë e gurit “si një simbol i pushtimit” do të eksplorohet si pjesë e ekspozitës. Ngadalë, pikëpamjet britanike për thesaret e saj koloniale po ndryshojnë.
Gazeta Shqiptare